Нашиот иден свет

                Во едно катче од вселента, постои едно планетче. Иако мало во него се збрани суштества со големи срца. Колку и да се незначајни, тие се засега претставни на најсофистицираниот живот. Она што ги праве такви не се големите зданија што ги создале, или пак моќта за господарување, туку нивното заедништво. Тие неважно дали се расцепкани на сите страни, на крај се вплотуваат во едно. Чувството на човечност и способноста за помагање на едни со други ги издигнуваат над другите. Но како минува времето почнува отворено да се дискутира за совршенството на заедницата.

Имено, луѓето, особено помладите при своите социјализации го наговестуваат прашањето за тоа што е целта на животот. Со други зборови, поимите нечовечност, недоверливост, нееднаквост и омраза се се почесто застапени во секојдневието. Влегувајќи во кругот на млади ќе забележеме дека се повеќе ја губат довербата во човечкиот род и во силата на природата. Се разбира, се бара алтернатива. За нив глобализацијата, која инаку е неминовна, е нешто што се случува пребргу и за кое треба темелно да се размислува и полименизира. Како додаток на ова се потенцира се поголемата и позачестена употреба на интернетот, кој иако изобилува со позитивности, го претвори општеството од една нормална природна заедница во вештачка и виртуелна.

 Поистоветувајќи се на временската трака се забележува замена на зборот апстаракција, замислено, со виртуелност, недопирливо, скриено. Затоа досегашнита социјализација и комуникација станува рудиментална и заменета со едно навистина софизално чудо на квазимодернистичкиот свет. Тоа е единствената причина за појава до меланхоличност кај луѓето. Ние правиме се само не се дружиме едни со други, што резултира со појава на човекоманија. Оваа анормална појава со текот на времето преминува со мономанија, т.е. ние би умреле само за да презбореме еден збор со некое друго битие.

А за да биде се уште понихилистичко, од неодамна се појави можноста, луѓето да прават се што ќе посакаат електронски. Сега, наместо прошетка до град, ќе издадеме една наредба со нули и единици и се ќе биде во ред. По неколку години ова што се промовира денес и кое е фамозно и непознато ќе стане тривијално. Би било неморално, а да не се напомене алтруизмот на машините и нивната преданост при извршување на наредбите. Но каде е тогаш човечкиот род и што со него?

Нашата раса е конформистичка, што е и една од причините поради која оваа ера ќе дојде бргу. Склони кон новости, самите ќе се деградираме и дискриминираме, асимилирајќи се во едно. Не дека сегашниот свет нема опскурност, но сите тие се контролираат во границите на нормала. Продлабочувајќи се во овој факт на современоста, се повеќе се депресираме од човечноста. Етиката на однесување се менува, а ние како живи суштества сме изложени на радикалистичко менување на основните начела на светот. Гледајќи го погрешното реформирање, нашиот интелект се дестабилизира и станува нихилистичен. Во него се пројавува голема аверзија кон новиот поредок, а и потреба од целосна катарза на внатрешноста.

Консеквентните промени се неизбежни. Осврнувајќи се на минатото и поистоветувајќи се на идурстријализмот како на најголемиот подем на тогашниот свет, може да се забележи дека никој не и избегал на иднината. Но, едно е сигурно: „Никој не може да знае што иднината крие за нас!“. Можеби во неа се крие клучот за постоењето на човекот, а и на самата галаксија. Ако ги задржеме старите традиции, навики, нарависе прогласуваме себе си за конзервативци, што доведува до раздор меѓу нас. Едниственото решение на сето ова е наоѓањето на баланс меѓу минатото, сегашноста и  иднината, што би не довело до она исконското за кое сме биле создадени. Сите други фракции и филозофии би ја измачувале душата предизвикувајќи неурамотеженост и инхибираност при восприемањето на новите вредности и принципи на модернистичкото живеење. Оваа транзиција на вертуелната глобализација, која го апострофира виртуелниот човек – машина како клучен сегмент на реалниот човек, ја доведува вредността на битието до пиедесталот на самогубење, сега, тогаш и во иднина, во бурните води на океанот наречен „СВЕТ“.

Илија Николов